Er is meer dan alleen Bali!

Selamat Malam!

Elke keer dat ik mijn ouders of zusje sprak kwam het onderwerp ‘blog’ weer naar boven (om het vervolgens weer te vergeten). Vandaar deze ietwat grote blog tussendoor. Op het moment van schrijven heb ik hier een kleine gast van een jaar of 4 te over de vloer, naam noch leeftijd onbekend. Het is een buurjochie van hiernaast die even binnen op de bank wou spelen. Elke poging tot communicatie is tot dusver gestrand, wederzijds kijken we elkaar aan alsof we van een andere planeet komen. Ik vermoedt dan ook dat we elkaar nooit verder zullen begrijpen dan het feit dat we elkaars vrienden zijn, hij de bank en ik de keukentafel.

Anyway, inmiddels zit ik hier al ruim bijna 4, met nog 3 stage weken tegemoet en een totaal van nog maar 54 dagen te gaan. Vooral de laatste weken vliegen voorbij, voor ik het weet sta ik weer op schiphol, maar natuurlijk niet zonder de nodige verhalen! Een deel van deze verhalen moeten nog worden gemaakt en een ander deel kun je hier lezen!

Het eerste weekend sinds de vorige blog was het Nyepi weekend(21 maart), ook wel Balinees nieuwjaar of dag van de Stilte. Feitelijk een dag waarop je geen geluid mag maken, op straat mag komen, elektriciteit mag gebruiken, jezelf vermaken op wat voor manier dan ook en niet mag zuipen… Dit jaar viel het op een zaterdag, dus dat had ons het hele weekend kunnen kosten. Gelukkig hebben we met een groep van 10 man sterk een villa af kunnen huren die een beetje buitenaf stond zodat er vrij weinig mensen last van ons hadden en konden we deze regels professioneel aan de laars lappen. Hier hebben we dan ook van vrijdag tot zondag van genoten en onszelf flink kunnen verdrinken, de één wat meer dan een ander natuurlijk.

De weekenden erna ben ik naar Nusa Lembogan (een eilandje vlakbij Bali) en Amed (Noordoosten van Bali) geweest. Hier vooral genoten van het mooie weer, de geweldige uitzichten, de Bintangetjes en het snorkelen. De foto’s op facebook spreken veelal voor zich!

Gevolgd door, heel logisch natuurlijk, de week erna. Deze week vertrok ik met mijn collega’s naar het mooie eiland Celebes voor een bedrijfsuitje van 5 dagen! Geheel gesponsord door Norberto en Melysa, mijn baas en bazin/stagebegeleidster! Het eiland is best wel groot, er zijn 2 grote steden (Makassar en Manado) die beide op het tegenovergestelde uiteindes liggen. Van Makassar naar Manado is evenver als van Amsterdam naar Moskou, aardig eindje dus. Gelukkig gingen wij naar het gebied Tana Toraja, wat ‘maar’ 10 uur rijden was. Op de heenweg reden we voornamelijk door het donker door de bergen heen, al is rijden niet echt het juiste woord. Onze chauffeur scheurde namelijk vrolijk met 60/70 door de bergen en alle bijbehorrende bochtjes heen op een niet heel geweldig wegdek. Uit pure ellende toch maar mijn gordel omgedaan, op deze manier werd ik niet alle kanten op geslingerd en kon ik nog een paar uur slapen.

De Toraja stammen staan in Indonesië vooral bekend om de vele begrafenisrituelen en graven die ze er op na houden. Vrijwel overal zijn rotsen uitgehold (soms op aardige hoogtes en 15 meter is geen uitzondering) en dienen tegenwoordig als graf, zo bevat 1 graf makkelijk 10-15 mensen. Vroeger werden deze rotsen niet helemaal uitgehold en werd een grafkist in de rotswand gehangen, deze vielen door de loop der tijden nog wel is naar beneden. Met als gevolg dat de kist brak en de overgebleven delen verspreid lagen op de grond. Waarop de Toraja de schedels en botten netjes ergens neerlegden, waardoor de grafplekken verspreid liggen met mensenschedels en botten. Als je er langs loopt geeft dit best wel een raar gevoel, het is namelijk een soort touristische trekpleister dus je komt er wel speciaal voor. De eerste echte dag dan ook vooral veel schedels en graven gezien. Daarnaast ook nog een aantal van de bijzondere Tongkonans (huizen) bekeken, deze hebben de vorm van een waterbuffel hoorn. De Toraja geloven namelijk dat mensen uit de hemel komen, ze landen dan in de hoorn waar het aardse leven plaatsvindt en bij het overlijden kun je dan met het andere uiteinde mee naar het paradijs toe. Gelukkig maar dat deze stam ook wel een positievere kant kent!

De tweede dag in Toraja gingen we een berg beklimmen, de Batulumonga. Volgens de planning duurt deze tocht 2/3 uur, het zou natuurlijk Indonesië niet zijn als dit meteen zou kloppen. Na 4 uur lopen, door de bossen, rijstvelden en verschillende dorpen kwamen we dan toch bij de top aan. Hier konden we genieten van een koud biertje samen met uitzicht op de vallei waar we door heen hadden gelopen en geklommen.
Vervolgens kregen we de keus om met de auto te gaan naar de accommodatie of verder te lopen. Na even twijfelen toch maar besloten om ook gewoon door te lopen samen met 3 collega’s en de gids. Ik ben per slot van rekening al de halve wereld over gereisd, dan laat ik me niet kennen op nog 5 á 10km. Dit zou wederom 2 uur duren, maar het zou natuurlijk Indonesië niet zijn als dit meteen zou kloppen. Deze wandeling eindigde ook in een 3 uur durende tocht, alleen waren nu nog de echte mannen over en konden we iets sneller doorlopen. Eenmaal uit de bossen kwamen we op een groot rijstveld, hier liepen we dwars doorheen. Hier moesten we vooral over kleine dijkjes tussen de rijstterassen (ongeveer 1 schoenbreedte breed), springen over de gaten in deze dijkjes en tegen de rotsen klimmen die in het pad lagen. In dit rijstveld voelden we ons echt weer als een klein kind in een snoepwinkel (of dronken malloot voor de Febo). We hebben hier 2 uur lang rondgelopen, gesprongen, geklommen, gevallen en weer opgestaan. Toen we eindelijk boven waren was de 20 meter op vlak terrein naar de accommodatie ons eigenlijk nog teveel, 7 uur lopen en klimmen maakt je echt kapot. Maar god wat was het het waard, de meest geweldige uitzichten gezien en vooral flink gelachen met en om elkaar.

Na een goede nachtrust was het al tijd om terug te gaan naar Makassar, ditmaal overdag waardoor we ook de valleien konden zien die op de heenweg te donker waren. Ohja, als je dacht dat de heenweg eng was, de terugweg was nog veel leuker. De versnellingsbak van de auto was niet zo heel best meer, heuvel op kon de auto soms maar moeilijk aan. Hierop moet onze chauffeur gedacht hebben: “Goh, als we nou hard de heuvel afgaan heb ik meer snelheid om er weer tegen op te komen” en ook dit liet bij blijken. Deze beste man donderde met 80/90 tegen de bergen op, wederom op slecht wegdek en vele bochtjes. Dit in combinatie met leipe inhaalacties ben ik nog niet vaak zo bang geweest in een auto. Hier begon ik na een halfuurtje gewoon om te lachen, al weet ik niet of dit uit angst of blijdschap was.

Eenmaal terug in Makassar hadden we nog 1 dag over om ook deze (lelijke) stad te bekijken. Het is echt een gure lelijke puinzooi hier met overal scooters, auto’s en rotzooi. Dit mocht de pret niet bedekken, aangezien onze voorvaderen van de VOC zich hier ook goed hebben vermaakt(lees: flink huisgehouden). De overblijfselen waren te zien in Fort Rotterdam, een stukje Nederland in het hart van Makassar. Aangezien het zondag was en veel scholen vrij waren plannen ze hier nog wel is een uitje naar toe. Ook de zondag dat wij er waren, blijkbaar hadden deze kids nog nooit een Bule (blanke) van dichtbij gezien. Dan wou het geluk ook nog dat ik de enige blanke was daar en best wel lang ben. Hier ben ik ook achtergekomen, al voor binnenkomst werd ik onthaald door een groep meiden van een jaar of 13/14. Bij binnenkomst moest ik hier meteen mee op de foto en dat ging ongeveer de hele dag door, ik ben met minimaal 40/50 mensen op de foto geweest en het aantal keer dat er een foto van mij is gemaakt zal wel over de paar honderd lopen ben ik bang…. Overal waar ik kwam werd ik; aangekeken, werden er stiekem foto’s van mij gemaakt, foto’s met mij gemaakt, werd ik gevolgd, nageschreeuwd ‘Bule!’ (Hier is het nog best wel grappig om dat elke keer te horen, het wordt hier geassocieerd met rijkdom, plus dat ze oprecht verbaasd zijn). Alleen het meeste gekke was toch wel dat mensen mijn huid wouden voelen, een aantal vroegen het ‘gewoon’ en eentje besloot mij gewoon te besluipen. Uit het niets een hand voelen op je arm op een plek waar je het niet verwacht is best wel schrikken.

Eenmaal terug op Bali weer een week stage gehad met als klap op de vuurpijl een zaterdagje naar Ubud, een klein anderhalfuur rijden vanaf ons huisje. Bijna in Ubud aangekomen, was ik even iets te veel aan het genieten van al het moois om me heen en vergat ik de weg. Ik remde te laat, knalde op de scooter van Ghassan, viel van mijn eigen scooter en deze viel vervolgens op mijn voet. Deze werd meteen dik dus maar naar de dichtstbijzijnde dokter gegaan, die beste man keek er na en wou graag een x-ray laten maken. Na even kort overleg wat wijsheid was in dit geval (we blijven Nederlanders en om zo maar ja en amen te knikken op een rekening waar ik niks van wist, was het me ook niet waard.) Nadat we de prijs wisten toch maar toegestemd en met een busje naar het ziekenhuis gegaan voor een foto. Hier bleek dat er geen breuk was, gelukkig. Het was gewoon een flinke klap die mijn voetje te verduren heeft gehad. Echter kon ik nog steeds niet fatsoenlijk lopen maar moest wel terug naar huis, mijn enige keus was dan ook om gewoon weer op de scooter te stappen en het ritje van 1.5 uur naar huis te maken.
De week na dit ongeluk zouden we vrijdag de heilige vulkaan de Batur beklimmen. Dit is een nog actieve vulkaan op Bali, en tevens de één na hoogste op Bali. Vrijdag heb ik toch besloten om dit niet te doen, ik kon nog niet fatsoenlijk schoenen aan en lopen deed nog steeds best wel zeer. Hier baalde ik behoorlijk van, maar de maandag erop vroegen mijn collega’s of ik mee wou de Batur beklimmen die donderdag daar op volgend, dus minder dan een week na de rest van de studenten. Een snellere revanche krijg je natuurlijk niet! Donderdag op vrijdagnacht was het dan zo ver. Ook ik die berg op, ditmaal met mijn collega’s. Toen we ’s nachts aankwamen bleek dat, omdat ik een blanke ben, de kosten iets verhoogd zouden worden. Voor mijn collega’s was de prijs 10.000 maar voor de blanke werd dit verhoogd naar 370.000. … Lekker begin wel, verandert de prijs even van 75 cent naar €27, puur omdat blanken een gids moeten huren. Desondanks was het niet minder gaaf! Om half 4 begonnen we met lopen en rond kwart voor 6, net voor zonsopgang, waren we op de top. Hier genoten van een geweldige zonsopkomst om vervolgens weer naar beneden te lopen.

De afgelopen week zijn we met een 6-tal studenten en Jasper naar de Gunung Rinjani op Lombok gegaan. Dit is de op één na hoogste vulkaan van Indonesië, maar liefst 3.7km hoog. Ter vergelijking, de Batur leek haast het VVV-gebouw op de grote markt. Het zou dan ook een tocht worden van 3 dagen waarvan we 2 dagen op de berg sliepen. De eerste dag liepen we van 600 meter naar 2600 meter, hier sliepen we op de krater rand om te genieten van het meer onder ons en een zonsondergang aan de andere kant. De 2e dag daalden we ’s ochtends af naar het meer en de hotsprings, hier een lunch en pauze gehad om naar de volgende kam te klimmen wederom op 2600 meter. Hier sliepen we en werden we om 2 uur wakker gemaakt voor de laatste klim naar de top (2/3uur). Tegen die tijd was ik al helemaal kapot, ik heb nog een poging gedaan maar al snel gleed ik uit ik om vervolgens bijna 5 meter naar beneden te glijden. Ik was er op dat moment helemaal klaar mee en ben terug gegaan naar de tent om de zonsopgang vanaf daar te bekijken samen met een andere jongen. Op 2.6km hoogte heb je namelijk ook prima uitzicht en het is zelfs minder koud. Hierna moesten we weer afdalen naar de pickup plek, dit was ook nog een tocht van 6.5 uur inclusief wat pauzes. Al met al was de tocht naar de top echt de kerst op taart, ik heb 3 geweldige dagen gehad; het was echt verschrikkelijk zwaar, helemaal kapot gaan maar maximaal genieten. Het is echt oprecht het zwaarste wat ik ooit heb gedaan maar ook zeker een van de meest gave dingen die ik ooit heb gedaan. Wat hel ook heel gaaf maakt is dat je veel anderen tegenkomt, iedereen is kapot en op de rustplekken praat je even wat, spreek je elkaar wat moed in en knal je weer verder. Maar naast de anderen die je tegen komt, kom je ook jezelf tegen als je stukjes alleen loopt, want wie van de mensen die mij 2 jaar geleden kenden hadden dit gedacht. Ikzelf absoluut niet, iets wat mijzelf veel motivatie gaf. Mocht je ooit naar Indonesië gaan, overweeg de Rinjani op Lombok zeker! Tot nu het meest fantastische wat ik heb gedaan!

Eindscore? Een onvergetelijk weekje weg met mijn collega’s naar Celebes! Uiteindelijk ook Ubud gehaald, helaas niet verder gekomen dan de kliniek en het ziekenhuis. De batur omhoog gewandeld en vervolgens mezelf de Rinjani op moeten slepen.

De trofee die ik heb meegenomen van Lombok is de lokale sterke drank 'Brum.' Deze wordt mij nu voorgeschoteld door Bayu, dus hier ga ik even lekker van genieten! Proost en Sampa Joempa!!